((شهید والامقام علیرضا صادقانی))

کوله باری پر ز مهر انبیا دارد شهید / ‏سینه ای چون صبح صادق ، با صفا دارد شهید

این نه خون است ای برادر بر لب خشکیده اش / ‏بر لب خونرگ خود ؛ آب بقا دارد ‏شهید

گر چه درگرداب خون ، خوابیده آرام و خموش / ‏با نوای بینوایی ؛ بس نوا دارد شهید

کعبه ی دل را زیارت کرده با سعی و صفا / ‏در ضمیر جان خود ، گویی صفا دارد شهید

دانی از بهر چه جانبازی کند در راه دوست / ‏چون طواف کعبه را درکربلا دارد شهید

تا مس نا قابل خود را بدل سازد به زر / ‏در رگ دل ، جوهری ازکیمیا دارد شهید

پیکر عریان او در خاک و خون افتاده است / ‏ازشرف بر جسم خود ، خونین قبا دارد شهید

شهادت نامه ها خوبان نوشتند

چه خوش با خون خود عنوان نوشتند

به دل بستند با دلدار پیمان

به خون سرخطّ آن پیمان نوشتند

بیابان لاله گون کردند و رفتند

کتـاب عـشـق را ایـنان نوشتند

ارزش یار، یار می داند*****قدر گل را هزار می داند

قدر راز و نیاز شبها را*****چشم شب زنده دار می داند

قیمت گوهر شکسته دلی*****دیده اشکبار می داند

جز علی کیست آنکه در ره دین*****مرگ را افتخار می داند

مردن مرد را به بستر ناز*****مایه ننگ و عار و می داند

او که دلجویی ضعیفان را*****قرب پروردگار می داند

او که یاری به ظلم و ظالم را*****ستمی به شمار می داند

او که حال نماز خواندن را *****انس با کردگار می داند

عاقبت گشت در نماز شهید

شربت مرگ در نماز چشید

به یاد شهیدان جاوید

استخـوانها به شهر برگردیـد ، دلمان عطـر خاک می خـواهد

آسمـان هم بـرای دیدن خـود ، تکـه ای از پـلاک می خـواهـد

استخوانها کمی هوا ابریست ، چه بگو یم شما که می دانید

گفتن از بالهای خون آلود ، سینه ای چاک چاک می خـواهد

ماه هـر شب از التهاب زمین، به خـودش از حریق می پیچد

اینطـرف هـا که نیستید از شرم ، ماه شاید مغاک می خواهد

من از روزهـا دلم خون است ، تو کجایی که عشق بنویسی؟

شاید اصلا سرودن از تو و عشق ، قلمی دردناک می خواهد

قـاب عکست به سینه دیوار ، چشمهایت هـوای رفتن داشت

تـو و انگشت های نا آرام ... دستهایی که سـاک می خواهد

روی دستـان شهر می پیچید ، عـطرتـان در مشام گنجشکان

بین این روزهای مصنوعی ، کوچه هـا عطر تاک می خواهد

خیز و خود را بکن آماده که او می آید
منشین و بشو استاده که او می آید
بشنو از دور صدای قدمش را حس کن
نظر افکن همه بر جاده که او می آید
منتظر باش که گلبانگ ندایش شنوی
مرد میدان شو و آزاده که او می آید
عطر پیراهن او میرسدم از هرجا
مژده ای عاشق دلداده که او می آید
میرسد از همه جا رایحه ناب ظهور
دور گردون خبرم داده که او می آید
دل گواهی بدهد رؤیت او نزدیک است
زانکه این بر دلم افتاده که او می آید
باید آماده شوی تا که کنی استقبال
باید آغوش تو بگشاده که او می آید

جهت تعجیل در فرج امام زمان(عج) صلوات

آقاجان،

شب جمعه كه مي شود بعد از نماز شب به خدا التماس مي كنم

كه امروز و اين روز جمعه پايان اين انتظار باشد،

آقاجان

نه آنكه بينديشي كه از انتظار آمدنت خسته شده باشم، نه مولا جان

انتظار كشيدن براي آمدن شما شيرين تر از آن است كه خستگي در

آن راهي يابد،

اما شيريني ديدار شما را هيچ چيز ياراي مقايسه نيست.

اما اي يوسف زهرا،

غروب اين جمعه ها كه گذشت باز با زيارت آل ياسين بايد انتظار

جمعه ي ديگر را بكشم.

اللهم عجل لولیک فرج

یاران مردانه رفتند؛ اما هنوز تکبیر وفاداری‌شان از مناره‌های غیرت این دیار به گوش می‌رسد. یاران عاشقانه رفتند؛ اما هنوز لاله‌های سرخ دشت‌های این خاک به یمن آنان به پا ایستاده‌اند.

یاران غریبانه رفتند؛ اما هنوز بوی عطر جانمازشان شعر سپید یاس را می‌سراید. یاران رفتند و هنوز نام و یادشان زینت‌بخش کوچه‌های شهر است.

... و، من و تو،!

در این ساحل باشکوه و امن آنان ایستاده‌ایم و در این حضور عطرآگین و آسمانی‌شان در آرامشیم و از سرخی آنان دشت‌های‌مان سرخ و لاله‌گون است.

آنان مردان همیشه جاویدان این دیار دلیرانند. آنان آینه‌های تمام‌نمای راه عزت و شرف من و تواند. ... نگاه کن! نور از پیشانی‌های به خاک افتاده آنان می‌طرواد. روحشان شاد ویادشان گرامی باد.

تو را می ستایم نه به خاطر حماسه ها که آفریدی ، نه به خاطر معامله با حضرت دوست بر سر جان شیرینت ، نه به خاطر دستهای مهربان و خشن و پینه بسته و مردانه ات ، گاه کوچک و بچه گانه ات و گاه ظریف و لطیف، که آنگاه که باید ، آر پی جی زن می شد یا بی سیم چی ، وسیله التماس و خواهش در برابر فرمانده می شد که چند ماه کسری سن تو را ببخشد یا مرهمی می شد بر زخم برادر مجروحت ، و گاه در نهایت خلوت و سکوت شبها دست نیاز می شد به سوی عزیز بی نیاز .

تورا می ستایم نه به خاطر پاسداشت غرور ملی که از یک وجب از این خاک مقدس نگذشتی تا آن را به تاراج برند ، نه به خاطر آنکه از تمام بظاهر خوشی ها گذشتی ، کلاس و دانشگاه ، بازار و اداره ، زمین و زمان و همه و همه را رهاکردی برای ادای دین .

تو را می ستایم نه به خاطر تمام رشادتها و جسارتهایت که ناممکن ها را ممکن می کرد با ذکر یا فاطمه زهرا (سلام الله علیها) ، نه به خاطر عزت نفس و صبر و بردباریت در زمان اسارت ، نه بخاطر کم لطفی ها و طعنه ها و کنایه ها و گاه دشنام ها که پس از دفاع از زبان دوستان به ظاهر دوست شنیدی و جواب همه آنها را با تلخند دادی .

فقط و تنها فقط به خاطر آن تو را می ستایم که بر سر آرمانت باقی ماندی و لحظه ای از راه رفته باز نگشتی ، تو را می ستایم که بر سر عهد و پیمانت با ولی خویش راست قامتانه ایستادی و لبیک گفتی به هل من ناصر پیر جماران و لحظه ای قد خمود نکردی و سرمشق شدی برای کوفیان و همه کوفی صفتان از حال تا همیشه تا یاد بگیرند که چگونه باید مشق عشق کرد در دفتر ولایت .

تو را می ستایم به قدر تک تک ثانیه هایی که فرزندان این مرز پر گهر در امنیت و آرامش ، در صحت و سلامت ، رشد کردند و بالیدند ، افتخار آفریدند و جاودانه شدند .

تو را می ستایم ای برادر و خواهر رزمنده و بسیجی ام ، تو را می ستایم و به احترام تو ، تمام قد می ایستم .

تا نفس می زنیم همه، تا دمی که ما زنده ایم

یادمون نره از روی شهدا شرمنده ایم

توی قصه ی عاشقی ، همیشه بازنده ایم

فراموش نکنیم که از شهدا شرمنده ایم

دلامون شده خالی از، غم عاشقی و جنون

توی شهر ما این روزا فراموش شده یادتون

شهدا شرمنده ایم ، شهدا شرمنده ایم

شهدا شرمنده ایم ، شهدا شرمنده ایم

یاد صیاد وکاظمی ، یاد همت و باکری

یاد اون مردا به خیر یاد چمران و باقری

شهدا شرمنده ایم ، شهدا شرمنده ایم

شهدا شرمنده ایم ، شهدا شرمنده ایم

روز دشمن شب میشه، تا به خط می زنید همه

به ندای خمینی و با نوای یا فاطمه

وصیت کردید شما به اطاعت از ولی

ایشالا ما هم بشیم فدای سید علی

شهدا شرمنده ایم ، شهدا شرمنده ایم

شهدا شرمنده ایم ، شهدا شرمنده ایم

روی لب های خشکتون ، السلام علی الحسین

علی اکبر شدید برای پیر خمین

توی قصه ی عاشقی ، همیشه بازنده ایم

“یادمون نره از روی شهدا شرمنده ایم “

پل‌های آسمان به زمین، یادشان بخیر

با خون نوشته‌های «به مجنون خوش آمدید»

بعد از تقاطع دل و ایمان، یادشان بخیر

آن روزهای روشن و آیینه‌های صاف

شب‌های شور و رزم و کمین، یادشان بخیر

آن دسته دسته شاپرکانی که پر زدند

تا لمس شعله‌های یقین، یادشان بخیر

دستان رو به علقمه‌ی مانده روی خاک

پاهای بوسه داده به مین، یادشان بخیر

چندین هزار یوسف از اینجا گذشته‌اند

ما مانده‌ایم و آه و همین «یادشان بخیر»

حتی هنوز روشن و جاریست ردشان

این گوشه، پای نهر... ببین! یادشان بخیر.