((شهید والامقام علیرضا صادقانی))

رخت ِ زیبای آسمانی را/خواهرم با غروربر سر کن

نه خجالت بکش نه غمگین باش/چادرت ارزش است باور کن

بوی ِ زهرا و مریم و هاجر/از پر ِ چادرت سرازیر است

بشکند آن قلم که بنویسد:/"دِمُدِه گشت و دست و پا گیر" است

توی بال ِ فرشته ها انگار/حفظ وقت ِ عبور می آیی

کوری ِ چشمهای بی عفت/مثل یک کوه نور می آیی

حفظ و پوشیده در صدف انگار/ارزش و شان خویش میدانی

با وقاری و مثل یک خورشید/پشت ِ یک ابر ِ تیره میمانی

خسته ای از تمام مردم شهر/از چه رو این قدر تو غم داری؟

نکند فکر این کنی شاید/چیزی از دیگران تو کم داری !!

قدمت روی شهپر جبریل/هر زمانی که راه می آیی

در شب ِ چادرت تو می تابی/مثل یک قرص ِ ماه می آیی

سمت ِ جریان ِ آبها رفتن/هنر ِ هر شناگری باشد

تو ولی باز استقامت کن/پیش ِ رو جای بهتری باشد

پر بکش سمت اوج میدانم/که خدا با تو است در همه جا

پر بزن چادرت تو را بال است/و بدان می برد تو را بالا

در زمانی که شان و ارزش جز/به دماغ و لباس و ماشین نیست

توی چادر بمان و ثابت کن/ارزش واقعی زن این نیست ...!!!

بسم الله الرحمن الرحیم

بیادشهدای هشت سال دفاع مقدس

امروز برای شهدا وقت نداریم

ای داغ دل لاله تو را وقت نداریم

با حضرت شیطان سرمان گرم گناه است

ما بهر ملاقات خدا وقت نداریم

چون فرد مهمی شده نفس دغل ما

اندازه ی یک قبله دعا وقت نداریم

در کوفه تن غیرت ما خانه نشین است

بهر سفر کرببلا وقت نداریم

تقویم گرفتاری ما پر شده از زر

ای داغ دل لاله تو را وقت نداريم

هر چند که خوب است شهیدانه بمیریم

خوب است ولی حیف که ما وقت نداریم

کوله باری پر ز مهر انبیا دارد شهید / ‏سینه ای چون صبح صادق ، با صفا دارد شهید

این نه خون است ای برادر بر لب خشکیده اش / ‏بر لب خونرگ خود ؛ آب بقا دارد ‏شهید

گر چه درگرداب خون ، خوابیده آرام و خموش / ‏با نوای بینوایی ؛ بس نوا دارد شهید

کعبه ی دل را زیارت کرده با سعی و صفا / ‏در ضمیر جان خود ، گویی صفا دارد شهید

دانی از بهر چه جانبازی کند در راه دوست / ‏چون طواف کعبه را درکربلا دارد شهید

تا مس نا قابل خود را بدل سازد به زر / ‏در رگ دل ، جوهری ازکیمیا دارد شهید

پیکر عریان او در خاک و خون افتاده است / ‏ازشرف بر جسم خود ، خونین قبا دارد شهید

يا رب زغمش تا چند اشکم ز بصر آيد

بنشسته سر راهش ، شايد ز سفر آيد

تا چند بنالم زار شب تا سحر از هجرش

كوكب شِمُرم هر شب ، شايد كه سحر آيد

هر دم كه رخش بينم خواهم دگرش ديدن

بازش نگرم شايد يك بار دگر آيد

از ديده نهان اما اندر دل من جايش

او را طلبم هر شب شايد كه ز در آيد

با كس نتوانم گفت من راز درون خویش

كز درد غم هجرش دل را چه به سر آيد

مي سوزم و مي سازم از درد فراق اما

تير غم او بر دل افزون ز شمَر آيد

"حيران" به فغان تا کی با محنت و غم همدم

یارب نظری کان شاه از پرده بدر آید

شهادت نامه ها خوبان نوشتند

چه خوش با خون خود عنوان نوشتند

به دل بستند با دلدار پیمان

به خون سرخطّ آن پیمان نوشتند

بیابان لاله گون کردند و رفتند

کتـاب عـشـق را ایـنان نوشتند

ارزش یار، یار می داند*****قدر گل را هزار می داند

قدر راز و نیاز شبها را*****چشم شب زنده دار می داند

قیمت گوهر شکسته دلی*****دیده اشکبار می داند

جز علی کیست آنکه در ره دین*****مرگ را افتخار می داند

مردن مرد را به بستر ناز*****مایه ننگ و عار و می داند

او که دلجویی ضعیفان را*****قرب پروردگار می داند

او که یاری به ظلم و ظالم را*****ستمی به شمار می داند

او که حال نماز خواندن را *****انس با کردگار می داند

عاقبت گشت در نماز شهید

شربت مرگ در نماز چشید

ذکر حق روح را صفا بخشد*****دل بیمار را صفا بخشد

ذکر حق می برد کدورت دل*****ذکر حق قلب را جلا بخشد

ذکر حق رحمت خدا باشد*****که به ما رحمت خدا بخشد

ذکر حق روح تشنه ما را*****آب از چشمه بقا بخشد

گر دعا حاصل عبادت هاست*****ذکر حق روح بر دعا بخشد

ذکر حق چیست خوبتر ز نماز*****که صفای درون به ما بخشد

هر که خواند نماز را بهتر*****ایزدش بهترین جزا بخشد

گر نمازت خدا پسند بود*****هر چه خواهی تو را خدا بخشد

خواندن یک نماز با اخلاص*****بتو تشریف اتقیا بخشد

سعی کن در نماز اول وقت*****که رهائیت از بلا بخشد

در خضوع و خشوع همت کن*****که نماز تو را بها بخشد

دولت قرب در نماز شب است*****وه گر این دولتت خدا بخشد

رونق بیشتر به طاعت ما*****سجده بر مهر کربلا بخشد

کربلا هست پایگاه نماز

کوی قربانیان راه نماز

انقلاب پُــر زنــور آمــد پـدیـد

انقلاب پُــر زشـوق آمــد پـدیـد

انقلابی کــه در آن هــر امتی

از وجودش شور و شوق عزّتی

درمیان کوچه وپس کوچه ها

از تظاهر پُــر شـده ایـن نغمه ها

چون شعار مردمان کوی دوست

بازگشت آن امام یک آرزوست

ازقـــدوم آن امـــام پــــُر زنـــور

پُـرشـده از نغمه های پُر زشوق

سر نگون شد دولت شاه و ساواک

با وجودهر هراس وترس و باک

بـا ورود و مقـدمـش در خـاک مـا

سـر بـرآورد عـزت و هـر افتخار

خاک مـا یـعنـی هـمـین ایران پاک

با فــدای خـون هـر لالـه زخـاک

می نـشـانـد تـیـر زهر آلود به جان

در درون قـــلـب آن دژخــیـمــان

مـا زراه انـقـلاب دادیــم شــهــیـد

در پـیـام هــر شـهـید دارد نوید

آن شهیدی که به راه حق شتافت

جز رسـیدن بـه خدا چیزی نیافت

خواهرم محجوب شو تو در حجاب

حُـرمـت خـون شـهـیدان را بـیـاب

با کـمـال و لـطـف آن پـروردگـار

ما شـدیـم پـیـروزوهـم پـُر افـتـخـار

در مزا رآباد شـهر نیستی / اسـتخوان زندگی پوسـیده بود

مرگ وحشت با دهان اسـلحه / اسکلت ها را دهان بوسـیده بود

دیـو در تاریکی آن سـالـها / از تن آلاله ها ، جان می گـرفت

خون سرخ شاهدان نوشیده بود / عنجه هاشان را به دندان می گرفت

آدمی افسـون شـیطان پلید، / گوسـفندان راضی از چوپانشـان

گر کسی بیدار می شد ناکهان / کشته می شـد بی صدا یا بی نشان

در چنین ظلمت شب ایران زمین / ناگهان، نـوری درخشـیدن گرفت

روح روح ا… ، جان در تن دمید / ابر رحمـت نـیز باریدن گـرفت

آمد آن آرام جان از هجرتش / گوئیا آن شب شـده صبح سـپید

مردمانـش گشـته با هم متحد / نـور ایمـان در دل آنها دمـید

مردم بیدار گشـته می شـدند / هـمصـدا با رهـبر بیـدارگر

با غریو مشــتهای لالــه ها / دیـو شـد از کاخهایش در بـدر

نورحـق تابـید در دلهـای ما / دست ها دست خدایی گشته بود

نارها گشــته اســیرنـورها / موسـم جشن رهایی گشته بود

سالگشت دیگری ازره رسـید / تهنیت ایدوسـتان، همسنگران

شادی خود را کمی قسمت کنید / سهم دارند از شـماها دیگران

به یاد شهیدان جاوید

استخـوانها به شهر برگردیـد ، دلمان عطـر خاک می خـواهد

آسمـان هم بـرای دیدن خـود ، تکـه ای از پـلاک می خـواهـد

استخوانها کمی هوا ابریست ، چه بگو یم شما که می دانید

گفتن از بالهای خون آلود ، سینه ای چاک چاک می خـواهد

ماه هـر شب از التهاب زمین، به خـودش از حریق می پیچد

اینطـرف هـا که نیستید از شرم ، ماه شاید مغاک می خواهد

من از روزهـا دلم خون است ، تو کجایی که عشق بنویسی؟

شاید اصلا سرودن از تو و عشق ، قلمی دردناک می خواهد

قـاب عکست به سینه دیوار ، چشمهایت هـوای رفتن داشت

تـو و انگشت های نا آرام ... دستهایی که سـاک می خواهد

روی دستـان شهر می پیچید ، عـطرتـان در مشام گنجشکان

بین این روزهای مصنوعی ، کوچه هـا عطر تاک می خواهد

بازگشت سید روح الله خمینی به ایران واقعه ای در جریان انقلاب 1357 ایران است که طی آن در 12 بهمن سال 1357 سید روح الله خمینی پس از 14 سال تبعید به ایران بازگشت و در تهران مورد استقبال قریب به سه میلیون ایرانی قرار گرفت. این روز در تقویم رسمی ایران با عنوان آغازین روز دهه فجر، مشخص شده است.

از اوج بروج حق سردار قیام آمد
بر شوق سماع جان، انوار امام آمد

طاغوت نگونسر شد با خاک برابر شد
شمشیر اناالحق چون بیرون ز نیام آمد

آن پیر پیام آور بت بر کن ولا گستر
بر گستره ای لبریز از خون و قیام آمد

گفتا که من آن بحرم کارام نمی گیرد
در مسلک بیداران آرام، خرام آمد

عنبر چکد از نامش، سر مقدم اقدامش
بر لحظه سرمستان اکسیر دوام آمد